Podczas swoich transatlantyckich eksperymentów w 1902 r. Marconi stwierdził, że koherer rtęciowy używany w jego odbiorniku jest zbyt zawodny i mało czuły aby zapewnić w pełni czytelną transmisję radiową, przy bardzo słabym polu elektromagnetycznym występującym w czasie transmisji na duże odległości. Właśnie ta potrzeba zmusiła Marconiego do opracowania "Maggie" czyli detektora magnetycznego. Maggie okazała się zarówno bardziej niezawodna, jak i bardziej czuła od swojego poprzednika, zapewniając jej komercyjny sukces jako standardowy detektor w pokładowych odbiornikach komunikacyjnych marynarki od 1902 r. do około 1914 r., kiedy to został zastąpiony przez bardziej czułe detektory kryształkowe i lampy próżniowe. Konstrukcja detektora magnetycznego jest przykładem niezwykłych zdolności jakie posiadał Marconi jako inżynier praktyk. Jak działa detektor magnetyczny?
Na rysunku widzimy linkę z żelaznych drutów (B) poruszającą się w sposób ciągły wokół dwóch ebonitowych kół pasowych. Drut przechodzi przez środek dwóch koncentrycznych cewek z drutu. Pierwsza cewka pierwotna (C) jest podłączona do anteny (A) i uziemienia (E). Słuchawka telefonu (T) jest podłączona do drugiej cewki wtórnej (D). Gdy linka przechodzi pod magnesami, drut jest magnesowany, tworząc słabe pole magnetyczne. Jeśli nie ma sygnału RF, pole pozostaje niezmienione i nie powstaje żadna zmiana prądu w uzwojeniu wtórnym. Jeśli jednak antena odbierze impuls RF, jest on przekazywany do cewki pierwotnej, wytwarzając pole magnetyczne, które zmienia pole magnetyczne w drucie. Ta zmiana jest wykrywana przez cewkę wtórną i jest słyszana jako "kliknięcie" w słuchawkach.
Chociaż Marconi nie wynalazł detektora magnetycznego, zrobił dużo wysiłku, aby go rozwinąć i w rezultacie został on nazywany „Marconi Magnetic detektor”.
Efekty, na których opiera się detektor magnetyczny, zaobserwowano już w 1842 roku. W tym czasie Joseph Henry, który badał efekty związane z elektromagnetyzmem odkrył, że namagnesowane igły uległy rozmagnesowaniu, kiedy znajdowały się w pobliżu rozładowującej się butelki lejdejskiej.
Następnie w 1895 roku Ernest Rutherford wykorzystał tę koncepcję do wykrywania fal radiowych, które były nazywane w tamtych czasach falami Hertza. Udało mu się osiągnąć detekcję sygnału za pomocą tego procesu na odległość półtora kilometra w Cavendish Laboratory w Cambridge w Wielkiej Brytanii.
Idee użyte przez Rutherforda zostały rozwinięte przez profesora Ernesta Wilsona w 1897 roku. Później, zdając sobie sprawę z ograniczeń koherera i myśląc o ustawieniu nowych rekordów odległości tematem detektora magnetycznego zajął się Marconi.