Prof. dr inż. Janusz Groszkowski ur. 21 marca 1898 w Warszawie, zm. 3 sierpnia 1984, absolwent Politechniki Warszawskiej. Profesor i dziekan Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej. Nauczyciel i wychowawca licznej kadry elektryków polskich. Specjalista i wynalazca w dziedzinie radiolektryki i elektroniki, autor licznych publikacji, m.in. pionierskich książek: „Lampy katodowe" (1925) i „Technologia wysokiej próżni" (1948). Laureat wielu nagród państwowych. Dyrektor Instytutu Radiotechnicznego i Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego w Warszawie. Uczestnik polskiego ruchu oporu w czasie okupacji hitlerowskiej (badacz części elektronicznej niemieckiego sterowanego pocisku rakietowego V2). Członek Akademii Nauk Technicznych i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, członek rzeczywisty PAN, długoletni prezes Polskiej Akademii Nauk, a następnie członek Prezydium PAN. Członek akademii nauk w Bułgarii, w Czechosłowacji, na Węgrzech, w Rumunii i w ZSRR. Członek honorowy Francuskiego Stowarzyszenia Elektryków i Elektroników. Pierwszy prezes Polskiego Związku Krótkofalowców. Honorowy przewodniczący Polskiej Sekcji IEEE (Institute of Electrical and Electronics Engineers) i jej członek w stopniu Life Member. Doktor honoris causa politechnik: warszawskiej, łódzkiej i gdańskiej. Wyróżniony wieloma odznaczeniami, m.in. orderem Budowniczy Polski Ludowej.
Dorobek naukowy:
Od 1929 był (najmłodszym) profesorem Politechniki Warszawskiej, uczonym o światowej sławie, o wszechstronnych zainteresowaniach zarówno ogólnotechnicznych, humanistycznych oraz przyrodniczych (fizyka, chemia). Przede wszystkim był znakomitym radioelektrykiem i elektronikiem. W wielu późniejszych pracach innych uczonych o światowej sławie były wykorzystywane jego wzory i obliczenia. Janusz Groszkowski jest zaliczany również do pionierów w dziedzinie układów radiotechnicznych. Wniósł niemały wkład w opracowanie zasad działania i konstrukcji radaru. Napisał kilka prac z dziedziny wytwarzania i stabilizacji drgań elektrycznych oraz technologii wysokiej próżni oraz lamp elektronowych. Jest twórcą metody analizy drgań elektrycznych nieliniowych (znanych jako metoda harmonicznych Groszkowskiego). Opracował oryginalną interpretację zmian indukcyjności w zależności od temperatury. Wydał drukiem około 300 prac naukowych i popularyzatorskich. To właśnie m.in. dzięki energii i poparciu Janusza Groszkowskiego doszło do zwołania w lutym 1930 pierwszego zjazdu krótkofalowców polskich w Warszawie i powołania Polskiego Związku Krótkofalowców, gdzie został wybrany na pierwszego jego prezesa (choć nie był licencjonowanym krótkofalowcem). Później był także pierwszym honorowym członkiem Związku i nosicielem Odznaki Honorowej PZK nr 001. Podczas II wojny światowej opracował dla łączności Armii Krajowej proste nadajniki stabilizowane kwarcem oraz podjął uwieńczone sukcesem prace nad rozpracowaniem systemu sterowania latających bomb V1 i rakiet V2 przechwyconych przez AK, co umożliwiło prowadzenie skutecznej obrony przed atakami V1 na Londyn.
Źródło: Wikipedia.